Jiddu Krishnamurti - Medytacja

Słowa "Ty" i "Ja" dzielą rzeczy. Ten podział nie utrzymuje sie w tym osobliwym spokoju i ciszy. I kiedy wyglądałeś z okna, przestrzeń i czas wydawały się jakgdyby doszły do końca, i przestrzeń, która dzieli, nie egzystuje. Ten liśc i ten eukaliptus i niebiesko błyszcząca woda nie były różne od ciebie.
Medytacja jest bardzo prosta. My komplikujemy ją. Tkamy wokół niej sieć z ideii - czym ona jest i czym nie jest. Jednakże ona nie jest niczym z tego. Ponieważ jest ona tak prosta, pozostaje przez nas niezauważona, gdyż nasze myślenie jest tak skomplikowane, tak przez czas zużyte i na czasie oparte. I ten duch dyktuje działanie serca, i przez to zaczyna się niekpokój. Jednkaże medytacja zjawia się całkiem samoistnie, z wyjątkową lekkością, kiedy idziesz po piasku albo patrzysz z okna albo widzisz te wspaniałe, przez słońce lata spalone, pagórki. Dlaczego jesteśmy takimi utrapionymi ludzmi, ze łzami w oczach i fałszywym uśmiechem na ustach? Jeśli potrafiłbyś przejść sam przez te pagórki albo po białym, wybielonym piasku, doswiadczyłbyś w tej samotności czym jest medytacja.
Ekstaza samotności przychodzi, kiedy nie masz strachu być sam - nie przynależeć dłużej do świata albo nie być z czymkolwiek związany. Wtedy przyjdzie ona cicho, jak brzask o poranku, i nakreśli złotą scieżkę do czystej ciszy, która była na początku, która jest teraz i która będzie tutaj zawsze .

Tłumaczenie: Ruben, Aachen 06 VII 2006